“Samen” de crisis door

Het is twee uur ‘s nachts, maar het had ook zo half één of drie uur kunnen zijn. Onze zoon laat duidelijk van zich horen. Ik stap uit bed, want nu is het mijn beurt. Overdag geeft mijn vrouw borstvoeding, maar ‘s nachts mag papa zijn zoon een keer voeden. ‘Bah! Had hij niet een uurtje later kunnen komen?’ denk ik steevast, ongeacht hoe laat hij komt. Ik maak zijn flesje klaar dat hij binnen no time naar binnen werkt. Daarna is het een boertje laten en dan begint het… Tijdens het verschonen begint hij echt wakker te worden. Hij is rustig en laat alles gewoon gebeuren. Hij lacht. Geweldig! Ik kan hem zo niet wegleggen en pak hem nog even op schoot. We praten heel wat af zo midden in de nacht. Puur geluk. Dit pakt niemand me meer af. 20 minuten later dan nodig kruip ik terug onder de wol naast mijn lieve vrouw. Natuurlijk is ook zij wakker… Ze slaat een arm om me heen, want ook zij voelt dat het even niet zo lekker gaat. Gelukkig valt ze snel in slaap.

En dan begint het malen. Mijn praktijk is gesloten vanwege het Coronavirus. En écht ik snap dat. We moeten samen dat verschrikkelijke virus eronder krijgen, maar dat samen voelt vaak zo alleen. Beter gezegd: het is zo ontzettend oneerlijk verdeeld in Nederland en ik heb het gevoel dat we met een kleine groep moeten bloeden. Is dat samen? Vanwege dit gevoel maak ik me de laatste tijd regelmatig boos. Boos om de ongelijke keuzes die gemaakt worden die direct invloed op mij hebben. Waarom worden contactberoepen verschillend beoordeeld? Waarom ben ik minder belangrijk dan een ander? Waarom word ik niet gecompenseerd en een collega die in loondienst werkt 100%? De crisis houdt ons allemaal in zijn greep, maar het is mij wel duidelijk dat het voor iedereen anders uitpakt.

Zorgmedewerkers die ik in mijn praktijk sprak, werken al vanaf het begin van de crisis belachelijk veel. Ik heb dan ook geen enkele reden om in complotten te denken. Zij vertellen allemaal los van elkaar hetzelfde verhaal. Diep respect heb ik voor hen. De fysieke en mentale druk moet verschrikkelijk zijn. Ze zouden nu wel een massage kunnen gebruiken….

Ook horeca medewerkers en ondernemers liggen regelmatig op de bank. Hoe lang zitten zij al in onzekerheid? Hoe lang moeten zij het nog volhouden? en belangrijker: Hoe lang kunnen zij het nog volhouden? Ander werk pakken ze met twee handen aan. Ze moeten wel! Want hoe kun je aanzien dat alles waarvoor je jaren aan het werken bent tussen je vingers door glipt?

Sportschooleigenaren en PT’ers… Tijdens de eerste lockdown was ik nog jaloers op hen. Zij konden immers door creatief te zijn toch op afstand nog training geven. Natuurlijk is dat niet ideaal, maar ik kon zelf niet bedenken hoe ik mensen op afstand kon behandelen. Zij konden dit wel. Die jaloezie is inmiddels wel over. Creatief zijn ze zeker. Positief naar buiten zijn ze ook. Maar dit volhouden wordt ongetwijfeld voor hen ook pittig.

De ouderen zijn vanaf het begin al in beeld. Verschrikkelijk hoe de eenzaamheid moet zijn. Mijn eigen oma is dement en alleen. Ik heb het idee dat zij het allemaal niet erg meemaakt. Gelukkig maar! Mijn oma woont in Limburg en ik zie haar normaal al niet vaak, maar nu helemaal niet. Het is in de zorg momenteel geen pretje. Dat is al jaren zo. Rond het overlijden van mijn opa ben ik enkele dagen bij mijn grootouders geweest in het verzorgingshuis en sliep op de stoel van opa. Diep respect voor de manier waarop mijn grootouders verzorgt zijn en de inzet van al deze lieve mensen en de oprechte betrokkenheid! Dit laatste werd wat mij betreft onderstreept tijdens de begrafenis van mijn grootvader, waar verschillende zorgmedewerkers aanwezig waren. Erg bijzondere mensen zijn dit! In die tijd vond ik al dat met name het in beweging zetten van ouderen veel te wensen over liet. Maar wat konden deze hardwerkende mensen hier aan doen? Nu, tijdens de lockdown, is het er niet veel beter op geworden. Gelukkig kan mijn oma nu weer naar de dagbesteding, waarmee ze haar dagelijkse wandeling van 100 meter ook weer terug heeft. Dat is toch zeker een verbetering van 90%, want toen de dagbesteding wegviel was de enige afstand die ze liep die van haar stoel naar het toilet en terug. Als ik mijn oma in het begin van de crisis belde, duurde een gesprek 6 minuten (vroeger waren dat en minstens 60). Inmiddels duurt een gesprek anderhalve minuut , waarbij het enige dat ze zegt is dat ze me niet verstaat en dat ik later maar eens terug moet bellen. De achteruitgang die ik bij haar zie en die anderen ongetwijfeld ook meemaken, zal voor een groot deel natuurlijk zijn. Daar ben ik van overtuigt. Ik ben er ook van overtuigt dat dit proces veel langzamer zou gaan als er meer sociale contacten zouden zijn. En als er meer fysieke en mentale uitdaging zou zijn.

Ik hoorde een oudere dame laatst op tv zeggen dat de jeugd van tegenwoordig zo verwend is. “Ze moeten niet zo zeuren en gewoon even door de zure appel heen bijten.” Een opmerking die naar mijn idee veel te kort door de bocht is. Net zoals de opmerking dat de jeugd van tegenwoordig zo veel achter schermpjes zit. Wat kan de jeugd hier aan doen? Wij hebben deze wereld ontwikkeld tot wat het nu is. Hoe langer je op deze aarde rondloopt, hoe meer je daar aan kunt doen, zou ik zo denken. Als ik me een beetje in probeer te leven in de jongeren, lijkt me dit echt een verschrikkelijke tijd. Alles waar ik als kind plezier in had kan immers niet of slechts beperkt. Ik ben nu 35. Mijn leven staat ook even stil. Maar als ik straks 36 ben, zal ik die stilstand snel vergeten zijn. Maar wat als je 13 bent en eigenlijk naar het tweede leerjaar van het voortgezet onderwijs moet? In Nederland hebben we onze mond altijd vol van gelijke kansen, maar hoe gelijk zijn die kansen als je nu thuis zit met 5 broertjes en zusjes op een veel te kleine flat terwijl je klasgenootje zelf een slaapkamer van 40 m2 ter beschikking heeft waar hij zich even terug kan trekken als het nodig is en twee ouders die kunnen helpen met school als het even moeilijk is? Ik vrees dat de ongelijkheid in de klaslokalen heel snel nog duidelijker zichtbaar zal worden. Hopelijk zijn de kids die even achter blijven sterk genoeg om wel in zichzelf te geloven en blijven de mensen om hen heen ook in ze geloven, ook al duurt het nu even iets langer.

En dan nog even het vuurwerk… Dit moet ik echt nog even kwijt: Wat ben je een verschrikkelijke aso als je rondom de jaarwisseling vuurwerk afgestoken hebt. Bovenstaande zijn allemaal gevolgen van het huidige beleid. Schrijnende gevolgen omdat we er ‘samen’ voor moeten zorgen dat de druk op de ziekenhuizen laag blijft. Hoe haal je het dan in je botte hersens om tegen alle regels in toch vuurwerk af te steken? Als vuurwerk handelaar in Nederland moet je toch met tranen in je ogen naar boven hebben staan kijken, naar al dat illegale vuurwerk dat om 0:00 de lucht in ging. Waarom lees ik nergens dat hier flinke boetes voor zijn uitgeschreven? Als een ondernemer tegen de regels in zijn zaak nu opent, vrees ik dat onze handhavers minder soepel zijn. “Don’t blame the messenger”, maar jongens kom op… Dit klopt toch niet?!

Houd vol en hopelijk tot heel snel in mijn massage praktijk, op de atletiekbaan, thuis of op straat.

Gelukkig krijgt Lucas hier niets van mee. Ik typ met een hand en in de andere houd ik hem stevig vast. Dit ventje laat ik nooit meer los. Hoe de wereld ook veranderd, hoe boos of verdrietig ik ook ben, ik zal je laten zien hoe mooi de wereld is en hoe mooi het leven is!