Ik was er weer bij!

Dank voor de treffende samenvatting Matthieu Warrens! “hij is er weer bij”

Het klopt, het in van Nieuwenhuijze en ik ben geen fysiotherapeut maar masseur (sportmasseur) maar dit ter zijde.

Ik was er weer bij en daar heb ik van genoten. In de corona periode heb ik zelf wel wat rondjes gelopen maar van trainen was zeker geen sprake. In deze periode ben ik twee prachtige zoons rijker geworden en gestart aan een schitterende opleiding (osteopathie) zowel mijn gezin als mijn studie kosten toch behoorlijk wat tijd en energie, die ik daar met alle liefde ook in steek. Toch kriebelde het, “de marathon” en dan zeker “de kustmarathon”. Het heeft toch iets magisch, daarnaast zijn er natuurlijk mooie herinneringen aan eerdere avonturen.

Zou het tegenvallen?

Ik had al lang geen lange duurlopen meer gedaan en van snelheid ben ik bang omdat die rechter kuit dan toch altijd een zwak puntje blijft. Begin juli hadden we examens voor de propedeuse van mijn opleiding en toen ontstond het plan. Als ik geen herkansingen heb start de opleiding pas weer in september en heb ik wat extra tijd om richting “de mooiste en de zwaarste” te trainen. Zo gezegd, zo gedaan. De examens waren pittig maar de uitslag was goed. Geen herkansingen en als beloning mocht ik mezelf gaan pijnigen richting Kustmarathon, heerlijk! De duurlopen heb ik netjes gedaan zoals op de website van de kustmarathon stond, de woensdag trainingen verplaatste ik naar het weekend maar ik heb ze vrijwel allemaal gelopen. Voorheen liep in ongeveer de helft van deze lange duurlopen maar nu het doel “uitlopen” werd zouden dit de belangrijkste trainingen zijn. Eerst hield ik nog een slag om de arm of ik ook echt zou starten. 17 juli zou de eerste lange duurloop zijn en dan was de tijd tot 1 oktober toch wel beperkt. Voor die eerste lange duurloop, achteraf 22 km had ik maximaal 12 km aan een stuk gelopen maar het viel alles mee. De trainingen daarna gingen eigenlijk ook prima, inschrijven en gaan.

De Kustloop,

Omdat ik toch al een tijdje geen wedstrijden gelopen had zou de kustloop mijn test worden. Man man man wat een race was dat, na 21 km was ik er echt van overtuigt dat ik 42 km nooit zou overleven. Achteraf bleek dat de hitte en het verschrikkelijke strand meer slachtoffers had gemaakt. Het kon dus wat gerelativeerd worden maar het doel van deze race, testen hoe ik ervoor stond, had niks opgeleverd.

De langste duurloop,

De generale repetitie die bij mij altijd tegenvalt viel nu letterlijk en figuurlijk in het water. Regen maakte het pittig, onweer maakte het eng en achteraf onverantwoord. Op km 25 verdraaide ik mijn linkerknie toen ik in een diepe plas stapte in de daaropvolgende kilometers besloot ik mijn groepje te laten lopen en voorzichtig mijn auto op te zoeken.

Het eerste studieweekend,

We waren weer gestart in Amsterdam, een leuke klas en echt een weekend dat veel energie gaf voor het komende studiejaar! Owja samen met een huisgenoot (we overnachten daar steeds een paar nachten in een BNB) zou ik 20 km gaan lopen. We hadden alleen geen rekening gehouden met de veerpondjes waardoor we uiteindelijk na 6 km weer in de auto stapte bij onze andere huisgenoot omdat de ruim 30 km die het (nadat we op het tweede pondje leken te stuiten) nu zou worden, door het omlopen, toch iets meer was dan de geplande 20 km (om 18:00 ‘s avonds na een lange dag en zonder voldoende eten, drinken en verlichting).……..

1 oktober

Dit jaar geen eigen bevoorrading langs het parcours, geen wedstrijdschoenen aan mijn voeten en bewust ver achterin het startvak starten. Alles om er maar voor te zorgen dat ik niet in de verleiding zou komen om hard te starten. Het ging goed, ik liep lekker. Allemaal bekende lopers om me heen, een fantastisch publiek met ook daar veel bekenden. Een zonnetje, een fijn vlak strand en veeeeeel wind, heeeel veeeel wind.

Normaal genoot ik van de race, van het spelletje. Waar loop ik nu handig? Moet ik niet een groepje opschuiven?  Zal ik een stukje kopwerk doen? Wat doet mijn hardslag? Hoe ver nog tot de volgende bevoorrading? Op welke positie loop ik? Hoe voelt alles? En dan uiteindelijk in de Langstraat de laatste energie eruit persen om nog net een paar seconden extra te pakken.

Nu niks van dat, ik heb veel te veel in de wind gelopen, best lekker eigenlijk. Ik ben zelfs nog even gestopt om Lucas (mijn oudste zoon) een knuffel te geven. Ik heb iedereen die ik herkende gegroet. Ik heb het parcours gezien (en niet alleen de hielen van mijn voorganger)  ik heb zelfs genoten van die paar druppels die na de trap bij de reddingsbrigade op mijn schouders vielen.

Ik heb afgezien, op exact dezelfde punten als voorheen, met als toppunt kilometer 38, dat was een hel. Nog 4 hele kilometers en dan een duin op moeten die een berg lijkt. Vanaf kilometer 40 deed het publiek weer waar het de hele race zo goed in was, zij namen de pijn weg en met een big smile kon ik de finish passeren. Lachen dempt de pijn, volgens mij is er een hele goede marathonloper die daar ook gebruik van maakt, ik doe dat nu ook. Van start tot finish, ook al doet het pijn.

Tot volgend jaar?